Carlisle
Na wampirzych twarzach malowały się maleńkie diamenciki wywołane przez słońce. Był to kuszący widok dla oka, wystarczyło by drobna szatynka, którą wziąłem pod ramię lekko przechyliła głowę, a światełka oświetlały całą plażę. U drugiego boku Esme szła Alice, jak zwykle cała w skowronkach. Powrót do domu był przyjemny, chociaż nie ukrywam- wolałbym zostać sam na sam z ukochaną, ponieważ chciałbym poruszyć temat powracający do mnie codziennie, od czterech lat. Mianowicie był to temat Roy'a. Intuicja podpowiadała mi, iż ta rodzinna atmosfera to tylko cisza przed burzą.
-Zbiera się na deszcz-odparła najmłodsza córka.
-Zbiera się na deszcz-odparła najmłodsza córka.
Zsunąłem rękę niżej, wzdłuż doskonałego ciała mojej małżonki i teraz obejmowałem ją w talii. Uśmiechnąłem się sam do siebie słysząc ciche westchnienie kobiety.
***
Siedząc na białej kanapie w salonie przybranym w brązowo-złote barwy, rozmyślałem o dzisiejszej uroczystości. Dla najmłodszego syna było to bardzo ciekawe doświadczenie. Zaryzykowaliśmy zapraszając gości-wampirów, którzy niechętnie przystali na prośbę o dochowaniu tajemnicy, jednak wszyscy wiemy, czym mogłoby się skończyć, gdyby ktoś nie trzymał języka za zębami.
Po mojej prawej stronie siedzieli Jasper z Alice i oglądali jakiś serial detektywistyczny przytulając się. Ja wpatrywałem się w obraz przedstawiający porcelanową lalkę ubraną w fiołkową, rozłożystą suknię. Nie okazywała uczuć. Uwielbiałem to pomieszczenie- urządzone skromnie lecz z przepychem. Może to dlatego, że jego wygląd jest zasługą mojej Esme? A może, bo zbiera się tutaj cała rodzina, co nadaje niebiańską aurę?
Dobiegły mnie odgłosy z łazienki. Esme odkręciła kurek we wnętrzu wanny pozwalający wypuścić wodę i już po chwili przyłączyła się do rodzinnego grona biorąc Leona na kolana. Była piękna. Przebrała się w brzoskwiniową, przewiewną sukienkę.
Po przeprowadzeniu wywiadu dotyczącego stanu psychicznego syna, moja żona zdecydowała, że czas do łóżka. O tak, pomyślałem oblizując dolną wargę, co nie uciekło uwadze Esme i tylko skarciła mnie wzrokiem.Walczyłem z sobą, by nie wziąć w ramiona ukochanej i powiedzieć jej, jak bardzo ważna jest w moim życiu. Zrobiłbym to bez cienia wahania, gdyby nie świadomość, że w pobliskim pokoju Alice czyta dobranockę bratu. Oboje woleliśmy być sami, a w tym momencie żona drażniła mnie niewyobrażalnie mocno, choćby poprawiając sobie gęste włosy. Zdawała sobie sprawę, jak bardzo mnie uwodzi i tępo wpatrywała się w ekran telewizora nawet nie racząc spojrzeć na mnie.
Niczym zwierzę rzuciłem się na nią pozwalając do pozycji leżącej i przytrzymując delikatne dłonie i nadgarstki.
-Carlisle, nie! Co ty wyprawiasz? Przestań!
Napierałem na Esme całym ciałem nie spuszczając z uścisku i słysząc pod sobą ten melodyjny śmiech, całowałem każdy cal szyi anielicy. Ona próbowała mnie odepchnąć, jednak jej starania poszły na marne.
-Wyzwalasz we mnie najgorsze zmysły, skarbie- wyszeptałem do jej ucha.
Esme
Po mojej prawej stronie siedzieli Jasper z Alice i oglądali jakiś serial detektywistyczny przytulając się. Ja wpatrywałem się w obraz przedstawiający porcelanową lalkę ubraną w fiołkową, rozłożystą suknię. Nie okazywała uczuć. Uwielbiałem to pomieszczenie- urządzone skromnie lecz z przepychem. Może to dlatego, że jego wygląd jest zasługą mojej Esme? A może, bo zbiera się tutaj cała rodzina, co nadaje niebiańską aurę?
Dobiegły mnie odgłosy z łazienki. Esme odkręciła kurek we wnętrzu wanny pozwalający wypuścić wodę i już po chwili przyłączyła się do rodzinnego grona biorąc Leona na kolana. Była piękna. Przebrała się w brzoskwiniową, przewiewną sukienkę.
Po przeprowadzeniu wywiadu dotyczącego stanu psychicznego syna, moja żona zdecydowała, że czas do łóżka. O tak, pomyślałem oblizując dolną wargę, co nie uciekło uwadze Esme i tylko skarciła mnie wzrokiem.Walczyłem z sobą, by nie wziąć w ramiona ukochanej i powiedzieć jej, jak bardzo ważna jest w moim życiu. Zrobiłbym to bez cienia wahania, gdyby nie świadomość, że w pobliskim pokoju Alice czyta dobranockę bratu. Oboje woleliśmy być sami, a w tym momencie żona drażniła mnie niewyobrażalnie mocno, choćby poprawiając sobie gęste włosy. Zdawała sobie sprawę, jak bardzo mnie uwodzi i tępo wpatrywała się w ekran telewizora nawet nie racząc spojrzeć na mnie.
Niczym zwierzę rzuciłem się na nią pozwalając do pozycji leżącej i przytrzymując delikatne dłonie i nadgarstki.
-Carlisle, nie! Co ty wyprawiasz? Przestań!
Napierałem na Esme całym ciałem nie spuszczając z uścisku i słysząc pod sobą ten melodyjny śmiech, całowałem każdy cal szyi anielicy. Ona próbowała mnie odepchnąć, jednak jej starania poszły na marne.
-Wyzwalasz we mnie najgorsze zmysły, skarbie- wyszeptałem do jej ucha.
Esme
Wiedziałem, że prędzej czy później uwiodę tego przystojniaka. Specjalnie go prowokowałam tak bardzo stęskniona za czułym dotykiem. Należy pamiętać, że każdy kij ma dwa końce. Nie spodziewałam się takiego zwrotu akcji, bo przyciśnięta do kanapy starałam się uwolnić i wołać o pomoc, jednak uświadomiłam sobie, że niedaleko mnie zasypia Leon.
Mąż mnie unieruchomił i drażnił moją wrażliwą skórę swoimi twardymi wargami, ale nie całując.
-Nie przeszkadzajcie sobie-mruknął niespodziewanie Edward przechodzący przez salon.
O nie! Korzystając z okazji szybko odskoczyłam i nie zdążyłam się zorientować, kiedy blondyn o zmierzwionych włosach chwycił mnie za dłoń.
-Esme, nie-warknął.
-Muszę z nim porozmawiać. Mogę?
-Proszę, on nie ma pięciu lat i wie, co robiliśmy.
-Nie o to chodzi-wyrwałam mu rękę zdumiona swoim zachowaniem.
Mąż mnie unieruchomił i drażnił moją wrażliwą skórę swoimi twardymi wargami, ale nie całując.
-Nie przeszkadzajcie sobie-mruknął niespodziewanie Edward przechodzący przez salon.
O nie! Korzystając z okazji szybko odskoczyłam i nie zdążyłam się zorientować, kiedy blondyn o zmierzwionych włosach chwycił mnie za dłoń.
-Esme, nie-warknął.
-Muszę z nim porozmawiać. Mogę?
-Proszę, on nie ma pięciu lat i wie, co robiliśmy.
-Nie o to chodzi-wyrwałam mu rękę zdumiona swoim zachowaniem.
***
-Edwardzie-wyszeptałam przez uchylone drzwi od pokoju syna. -Mogę wejść?
Nie czekałam na pozwolenie tylko pewnym krokiem weszłam do pomieszczenia. Miedzianowłosy leżał na sofie wpatrując się ponuro w sufit. Układałam sobie w głowie tekst, który chciałam mu powiedzieć, ale plątałam się w tym i widząc, że kącik ust chłopaka drgnął, darowałam sobie zdając się na improwizację.
-Edwardzie, synu, ja wiem, że to co widziałeś... Nigdy nie okazywaliśmy swoich uczuć przy was...
-Dobra, Esme, nie męcz się już. Jak powiedział Carlisle, nie mam pięciu lat.
Edward usiadł biorąc na kolana białą poduszkę.
-Już rozumiem, co chciałaś mi przekazać.
-Wiem, że chcesz, abym teraz opuściła ten pokój, ale ja widzę, że coś jest nie tak. Porozmawiasz ze mną? -dość długo czekałam na odpowiedź.
-Mogłem się nie odzywać, jak was widziałem. Ale tak, masz rację. Bo nic nie jest takie, jakie powinno być.
Westchnął, by po chwili kontynuować:
-Jestem strasznie przygnębiony. Jestem jedynym singlem w tej rodzinie. I nawet nie wiesz, jakie to męczące uczucie słuchać waszych myśli.
-Jestem pewna, że znajdziesz tę jedyną.
-Chyba sobie kpisz. Znajdę? Niby kiedy? Czekam już tyle lat. Od dekad jestem samotny. Co ze mną jest nie tak?
-Ty po prostu czujesz się samotny, wmawiasz to sobie i nie widzisz, jak wiele dziewcząt wzdycha na twój widok.
Chłopak prychnął spuszczając wzrok i zerkając na swoje blade dłonie.
-Tak bardzo chciałbym być taki, jak Carlisle. On cię bardzo kocha. On ma swoją ukochaną, może ją przytulać, całować. Może się o nią troszczyć i zapewniać jej bezpieczeństwo.
-On, Edwardzie, na swoją ukochaną musiał czekać wiele lat. Zasłużył na to, zarówno jak i ty-uśmiechnęłam się mówiąc o sobie w taki sposób.
-Ale ja już nie chcę czekać!-uniósł się.
-Moje matczyne, zmarłe serce podpowiada mi, iż wkrótce spotkasz wybrankę. Może specjalnie dane ci jest wyczekiwać, byś później traktował ją z należytym szacunkiem i miłością.
-Pieprzysz...
-Edwardzie!
-Przepraszam, mamo. I dziękuję.
MAMO!
-A teraz już idź, bo Carlisle umiera z tęsknoty.
Zaśmiałam się i przywarłam do syna chcąc go pocieszyć. Jakbym się czuła, gdyby wszyscy wokół byli razem, a ja byłabym samotna? Ścisnęłam mocniej syna bojąc się własnych myśli.
-Zobaczysz, będzie dobrze.
-Kocham cię, Esme.
-Skarbie, ja ciebie też bardzo kocham-jego słowa na mnie wpłynęły i czule pogłaskałam Edwarda po policzku.
-Edwardzie-wyszeptałam przez uchylone drzwi od pokoju syna. -Mogę wejść?
Nie czekałam na pozwolenie tylko pewnym krokiem weszłam do pomieszczenia. Miedzianowłosy leżał na sofie wpatrując się ponuro w sufit. Układałam sobie w głowie tekst, który chciałam mu powiedzieć, ale plątałam się w tym i widząc, że kącik ust chłopaka drgnął, darowałam sobie zdając się na improwizację.
-Edwardzie, synu, ja wiem, że to co widziałeś... Nigdy nie okazywaliśmy swoich uczuć przy was...
-Dobra, Esme, nie męcz się już. Jak powiedział Carlisle, nie mam pięciu lat.
Edward usiadł biorąc na kolana białą poduszkę.
-Już rozumiem, co chciałaś mi przekazać.
-Wiem, że chcesz, abym teraz opuściła ten pokój, ale ja widzę, że coś jest nie tak. Porozmawiasz ze mną? -dość długo czekałam na odpowiedź.
-Mogłem się nie odzywać, jak was widziałem. Ale tak, masz rację. Bo nic nie jest takie, jakie powinno być.
Westchnął, by po chwili kontynuować:
-Jestem strasznie przygnębiony. Jestem jedynym singlem w tej rodzinie. I nawet nie wiesz, jakie to męczące uczucie słuchać waszych myśli.
-Jestem pewna, że znajdziesz tę jedyną.
-Chyba sobie kpisz. Znajdę? Niby kiedy? Czekam już tyle lat. Od dekad jestem samotny. Co ze mną jest nie tak?
-Ty po prostu czujesz się samotny, wmawiasz to sobie i nie widzisz, jak wiele dziewcząt wzdycha na twój widok.
Chłopak prychnął spuszczając wzrok i zerkając na swoje blade dłonie.
-Tak bardzo chciałbym być taki, jak Carlisle. On cię bardzo kocha. On ma swoją ukochaną, może ją przytulać, całować. Może się o nią troszczyć i zapewniać jej bezpieczeństwo.
-On, Edwardzie, na swoją ukochaną musiał czekać wiele lat. Zasłużył na to, zarówno jak i ty-uśmiechnęłam się mówiąc o sobie w taki sposób.
-Ale ja już nie chcę czekać!-uniósł się.
-Moje matczyne, zmarłe serce podpowiada mi, iż wkrótce spotkasz wybrankę. Może specjalnie dane ci jest wyczekiwać, byś później traktował ją z należytym szacunkiem i miłością.
-Pieprzysz...
-Edwardzie!
-Przepraszam, mamo. I dziękuję.
MAMO!
-A teraz już idź, bo Carlisle umiera z tęsknoty.
Zaśmiałam się i przywarłam do syna chcąc go pocieszyć. Jakbym się czuła, gdyby wszyscy wokół byli razem, a ja byłabym samotna? Ścisnęłam mocniej syna bojąc się własnych myśli.
-Zobaczysz, będzie dobrze.
-Kocham cię, Esme.
-Skarbie, ja ciebie też bardzo kocham-jego słowa na mnie wpłynęły i czule pogłaskałam Edwarda po policzku.
***
-I jak?
Usiadłam na kolanach Carlisle'a i mocno wtuliłam się w jego klatkę piersiową wdychając ten pięknny zapach. Mieszanka banana i cynamonu połączona z perfumem. Przynajmniej ja odnoszę takie wrażenie.
-Jesteś jego autorytetem. Nie zepsuj tego, kotku.
Zanim ujrzałam triumfujący uśmiech na twarzy męża, pocałowałam go w kącik ust. Bezradnemu Carlisle'owi pozostawało tylko położyć silne dłonie na moich plecach i sycić się tą chwilą wraz z kochaną małżonką.
______________________________
Usiadłam na kolanach Carlisle'a i mocno wtuliłam się w jego klatkę piersiową wdychając ten pięknny zapach. Mieszanka banana i cynamonu połączona z perfumem. Przynajmniej ja odnoszę takie wrażenie.
-Jesteś jego autorytetem. Nie zepsuj tego, kotku.
Zanim ujrzałam triumfujący uśmiech na twarzy męża, pocałowałam go w kącik ust. Bezradnemu Carlisle'owi pozostawało tylko położyć silne dłonie na moich plecach i sycić się tą chwilą wraz z kochaną małżonką.
______________________________
Witam Was :) Rozdział miał być wcześniej, ale troszkę go pozmieniałam. Bardzo Wam dziękuję za komentarze, odwiedziny i grono obserwatorów! Jestem ciekawa, czy 14 rozdział również przypadnie moim czytelnikom do gustu. Jest kilka kwestii, które chciałabym poruszyć.
1. W poprzedniej notce pewien anonim, którego gorąco pozdrawiam (jeśli to czyta) spytał, czy każdy może do mnie napisać na GG. Tak. Chętnie Poznam nowe osoby, ale prosiłabym bez głupich żartów i dowcipów.
2. Jest mi przykro, że tak wielu blogerów w wakacje przestaje dodawać notki. Ok. Ja rozumiem. Są wakacje, ktoś gdzieś wyjeżdża, jest upał, nikomu się nie chce. Na dodatek jakaś praca... No ale chyba są dni, w których tak strasznie Wam się nudzi? Nie wierzę, że nie w ciągu dwóch miesięcy.Jak przyjdzie rok szkolny będziemy mówić, że za dużo nauki itp.
3. Nie wiem, jak to będzie z kolejną notką, ponieważ 2.08 wyjeżdżam. Postaram się coś napisać podczas wyjazdu.
4. Przepraszam, że te rozdziały są takie "suche", ale muszę zwolnić z akcją xd
5. I przepraszam za to, że tu się tak rozpisałam, choć właściwie to nie miejsce na pisanie własnych uwag. Nie wiem, dlaczego, mam ochotę gadać,gadać i gadać (w tym przypadku pisać). Zapraszam na gg :)
